bizə yaxın olan kəslər, bir dildə danışdığımız insanlar deyil. Bütün müsəlmanlar, hamı zəvvarlar bir-birlərinə yaxındır, dostdur, qardaşdır
Arannews-Bağışlayan və mehriban Allahın adı ilə
İlk Kərbəla və ərbəin səfərim
İlk Kərbəla səfərim idi. Qəlbim köksümə səğmırdı. Haqqında çox eşitdiyim, xəyallar qurduğum, amma canlı olaraq görmədiyim müqəddəs torpaqlara səfər edirdim. Bu yerlər haqqında çoxlu təəssüratlarım var idi. Çünki, kitablardan oxuduqlarımı göz önümdə də canlandırırdım. Elə düşünürdüm ki, görəcəklərim elə fikrimdə canlandırdıqlarım kimidir. Lakin bu heç də belə deyildir. Çünki, kitablarda oxuduqlarım məsumların(ə) həyatda olduqları zamanlara təsadüf edir. Bundan da əlavə, indiki binalar, yollar da əvvəlkilər kimi deyil, müasirdir.
Hər il olduğu kimi, İran-İraq sərhəd keçid məntəqəsi zəvvarlarla dolu idi. Saatlarla növbədən sonra, İraqa daxil olduq və Nəcəf şəhərinə tərəf yola düşdük. Nəcəf şəhəri bütün Əli(ə) aşiqlərinə vimli olduğu kimi, mənim üçün də əhəmiyyətli və sevimli idi.
Bizə həmişə deyiblər ki, məsumların(ə) qəbirlərini ziyarət edərkən elə bilin onları hayatda olduqları kimi ziyarət edirsiniz. Mən də həzrət Əlinin(ə) hərəminə tərəf üz tutub gedərkən, çalışırdım ki, həmin əxlaqi tövsiyəyə riayət edim. Hərəmə yaxınlaşdıqca insanların daha da sıxlığını hiss edirdim. Ərbəin ziyarəti olduğu üçün dünyanın hər tərəfindən milyonlarla zəvvar İraqa üz tutmuşdular. Nəhayət ki, imamın(ə) hərəminə yaxınlaşdım. Zəvvarların sayı həddən artı çox idi. Əsas qapıdan içəri daxil olsam da zərihə yaxınlaşa bilmədim. Əlbəttə zorla, zəvvarlara əziyyət verərək zərihə yaxınlaşmaq olardı. Lakin, imamın(ə) da bu işə razı olmayacağını düşünərək elə uzaqdan salam verərək hərəmin həyətinə çıxdım. Hərəmin həyətində namaz qılaraq dualar elədim. Nəcəfdə qaldığımız müddətcə yenə də imam Əlinin(ə) ziyarətinə gedirdim, amma hər dəfəsində də zəvvarlar çox olurdu. Nəcəfdə olan digər ziyarətgahlara da getdim. Hamısında da zəvvarlar çox idi.
Nəhayət ki, Kərbəlaya səfər başladı. Ərbəin səfərinin ən mühüm hissəsi də məhz Nəcəfdən və digər şəhərlərdən Kərbəlaya piyada gedilən yolçuluqdur. Bu adət böyük alimlərimiz tərəfindən başlayıb, zamanın keşməkeşlərin keçərək bu günümüzə gəlib çatmışdır. Vaxt var idi zalım Səddam rejimi imam Hüseynin(ə) hərəmini dağıtmışdı, ziyarətçilərə də hərəmə getməyə izin verilmirdi
Əslində bu adətin kökü Kərbəla əsirlərinin Şam səfərindən dönərkən Kərbəlanı ziyarət etmələrindən başlayıb. Onlar imamın(ə) mübarək qəbrinə yetişərkən, artıq Kərbəla faciəsindən qırx gün keçmişdi. Ona görə də hər il səfər ayının iyirmisi Kərbəla zəvvarlarla dolur.
Kərbəla yolunda mənə yaxın olan iki nəfər qrup yoldaşımla bərabər yol gedirdim. Birbirimizi itirməyək deyə daim təşvişdə idik. Çünki, yollar ziyarətçilərlə dolu və heç birimizdə də İraqa məxsus mobil nömrə yox idi. Bu minvalla axşamüstüyədək birlikdə yol getdik. Amma diqqətsizliyim ucbatından birdən dostlarımı itirdim. Elə bildim ki, mən geridə qalmışam və onlar qabağa keçiblər. Onlara çatmaq üçün sürətimi artırdım. Yol gedə-gedə hey sağa-sola, arxaya-qabağa boylanırdım. Bir qədər yol getdikdən sonra yorulduğumu hiss elədim və çadırlardan birinə daxil olaraq istirahət elədim. Yenidən yola çıxaraq yenə də öz dostlarımı tapmaq ümidi ilə hey ətrafıma boylanırdım. Hərdən bir Azərbaycan bayrağının dalğalandığını görərək ora çatmağa tələsirdim. öz həmvətənlərim olduqları üçün təskinlik tapırdım və yol boyunca söhbət edirdik. Buna baxmayaraq mən yenə də öz yoldaşlarımın sorağında idim. Ona görə də həmvətənlərimi də geridə qoyub irəliyə can atırdım.
Artıq bayır gecə idi. Şam və işa namzlarımı çoxdan qılmışdım. Yorğunluğum son həddə çatmışdı. Ayaqlarım məni aparmaq istəmirdi. Çəkilib bir kənarda oturdum. Məndən bir qədər kənarda od qalayaraq bir yerə toplaşan gənclər var idi. O qədər yorğun idim ki, yerimdən qalxa bilmirdim. Çünki, normal halda iki günə gedilən yolu mən axşama qədər qət eləmişdim. Elə ona görə də ayaqlarım qabar qabar bağlamışdı. Qərarsız, yorğun, nə edəcəyimi bilmədiyim bir halda oturmuşdum. Hərdən bir qulağıma azəricə sözlər dəyirdi. Öz-özümə şəkk edərək deyirdik ki, bu səslər eşitmək istədiyim səslərdir yoxsa doğurdan da ətrafımda azəricə danışırlar? Diqqətimi daha da artıraraq həmin səslərə qulaq asırdım. Həmin tonqal başına toplanan gənclərə tərəf yaxınlaşdım və İraq azəriləri, yəni türkmən olduqlarını anladım. Dil tapıb söhbət edəcəyim zəvvarlara rast gəldiyim üçün halım bir az yaxşılaşdı. Onlarla bir qədər söhbət etdim. Düzdür, bu söhbətlər bir az fikrimi qatmışdı, amma yorğunluq üzərimə elə çökmüşdü ki, yerimdən qalxa bilmirdim. Çadırların birinə girib yatmaqdan da çəkinirdim. Düzdür, bu yol Əhli-Beyt aşiqlərinin yoludur və çadırları da yorğun zəvvarlar üçün hazırlamışdılar; mən yenə də ehtiyat edib yatmadım. Yolu yarı eləməyimə baxmayaraq daha davam edə bilməyəcəyimi düşünürdüm. Ona görə də Kərbəlaya gedən maşınların birinə mindim və yolun qalanına beləcə davam etdim.
Maşın Kərbəla şəhərinin girəcəyində saxladı. Mən də maşından düşərək şəhərə tərəf irəlilədim. Əlimdə olan ünvanı soruşa-soruşa qalacağım yerə gedib çatdım. Hüseyniyyəyə daxil oldum və orada təbrizlilərin olduğunu gördüm. Orada da yoldaşlarımı axtardım, amma tapa bilmədim. Bir gecə orada qaldıqdan sonra məlum oldu ki, bizim qalacağımız yer Hüseyniyyə deyil, onun yanında qurulmuş çadırlardır.
İlk ərbəin səfərim olduğu üçün səriştəsiz olduğumu, üç günlük yolu istirahətsiz bir günə yarı eləyərək özümü həddən artıq yorduğumu və diqqətsiz olduğumu anladım. Anladım ki, bizə yaxın olan kəslər təkcə bir yerdə dərs oxuduğumuz, bir dildə danışdığımız insanlar deyil. Bütün müsəlmanlar, hamı zəvvarlar bir-birlərinə yaxındır, dostdur, qardaşdır. Mən dostlarımı itirdiyim anda tələsməsəydim, aramlıqla yolumu davam etsəydim dostlarımı da tapardım və özümü də hədsiz dərəcədə yormazdım. Anlasaydım ki, bütün zəvvarlar mənim yol uoldaşlarımdır və onlar da mənim getdiyim hədəfə - İmam Hüseynə(ə) yetişmək istəyirlər; mən də onlar kimi aramlıqla, tələsmədən yolu axıra qədər piyada gedərdim. Bunlarla bərabər bu səfərdə çox şeyləri öyrəndim. Bu cəhətdən ərbəin səfəri mənə dərs oldu.
Dəfələrlə İmamın(ə) hərəminə getsəm də içəri girə bilməyəcəyim üçün çəhd də göstərmədim. Həzrət Əlinin(ə) hərəmində olduğu kimi Kərbəladakı ziyarətgahları da içəri girmədən ziyarət elədim və həyətlərində ziyarət namazlarımı qıldım İraq ziyarətləri qismətim olsa, bütün ziyarətgahları, imamların(ə) hərəmlərini ziyarət edəcəyəm inşallah.
Rəhimov